ما پای در گل از دل دیوانه ی خودیم
ما غرق خون زچشم سیه خانه ی خودیم
گلخن نمود بر سرما اشک ما خراب
پیوسته خود خراب کن خانه ی خودیم
خون جگر خوریم و نگیریم می ز کس
یعنی همیشه مست زپیمانه خودیم
عمری گذشت و شکوه زلفش نشد تمام
در حیرت از درازی افسانه خودیم
عاشق تو را که بیند از آشنایی یست
ما ای حسن به هرزه نه بیگانه خودیم