آنان که ره بمنزل مقصود برده اند

روزیکه زاده اند همانروز مرده اند

چون نقش تن ز خانه هستی ستردنی است

ایشان بدست خود رقم خود سترده اند

خوش وقت عارفان که نمیرند همچو خضر

کاب بقا ز مشرب توحید خورده اند

آزاده همچو سر و ز عالم نه چون خسان

دل بسته همچو غنچه بیک مشت خرده اند

آنان که زنده دل نه بنور هدایتند

گر آتشند جمله که چون یخ فسرده اند

سیل اجل در آمد و شیران ز جای برد

روبه وشان خام طمع پا فشرده اند

تا هست و بود دشمن جان است روزگار

بیچاره مردمی که بیارش شمرده اند

*****