تا کی من سرگردان در عشق تو درمانم
ای عشق تو در جانم، وی درد تو درمانم!‏
خواهم که به کام دل در پیش تو بنشینم
خواهم که مراد جان از لعل تو بستانم
از تیغ تو مجروحم گر خود چو سیاووشم
وز دست تو افتادم گر رستم دستانم
از سینه ی چون سیمت وز دیده ی شوخ تو
با سینه ی بریانم، با دیده ی گریانم
بر پیش طبیب دل افتاده و رنجورم
درمان دل مسکین ای خواجه نمی دانم
من روی تو می جویم من ماه نمی بینم
من وصل تو می خواهم من قصه نمی خوانم
در کوی وفاداران چون حیدر بی سامان
گر خون دلم ریزی، بادا به فدا جانم