دیشب چمن خیال گل کرد

یا شاهد شعر جلوه‌گر بود؟

نی، نی، غلط است، گلشن عشق:

جولانگه مردم نظر بود

زیباچمنی چو فکر شاعر

آیینهٔ حُسن خودنگر بود

دامان هوا ز لطف شبنم

از روح فرشته شسته‌تر بود

در هر رگ گل فروغ مهتاب

روشنگر آیت هنر بود

هر لؤلؤ شبنم: عکس مه داشت

آغوش ستاره پُر قمر بود

آری: وزش نسیم گل‌ها

آهسته ولی جنون‌اثر بود

من پای گلی نشسته سرشار

بلبل سر شاخ نغمه‌گر بود

گرمیِّ امید و آتش شوق

هر لحظه به سینه شعله‌ور بود

دل آمدنش خیال می‌بست

جز عشق ز هر چه بی‌خبر بود

مژگان به رهش ستاره می‌ریخت

در سینهٔ آسمان شرر بود

یک‌بار تکان گلبنم خواند

دیدم که قیامتی دگر بود

خورشید ز سایهٔ گلی خاست

یا حور به جامهٔ بشر بود؟

یا او که دلم به انتظارش:

هر لحظه به فکر صد خطر بود

آری! به خدا بت من آن‌جا

چون نور به دیده جلوه‌گر بود

سرشار و به حُسن خویش مغرور

می بر کف و نشئه‌اش به سر بود

پیمانه به من گرفت و خندید

وآن هر دو لبش ز باده تر بود

گفتم: نستانم ار نگویی:

کاین‌جا به منت که راهبر بود؟

گفتا: به سلامت کسی نوش!

کآزادی و عشقش همسفر بود

زین‌بیش نمی‌توان سخن گفت

در عالم هوش همین‌قدر بود