چو از عالم جمال او عیانست

بعالم ازچه رو رویش نهانست

نظر کن در مزایای دو عالم

ببین عکس رخ او چون عیانست

رخ چون آفتاب یار تابان

ز روی جمله ذرات جهانست

جهان بی جلوه رخسار جانان

بجان او که بی نام و نشانست

ز روی ماهرویان بین جمالش

که عکس او عیان از مه رخانست

بما هر دم به حسنی رخ نماید

چه یار دلفریب و وه چه جانست

جهان شد مظهر حسن رخ او

جمالش ظاهر از کون و مکانست

بسر آن دهان کی راه یابد

مگر آن کو بغایت نکته دانست

ز بحر عشق کی جوید کناری

اسیری چون بجان اندر میانست