دوش اندر بزم وصل یار بودم تا بروز

شب همه شب مست آن دیدار بودم تا بروز

بی رقیب و مدعی در گلشن عیش و طرب

هم نشین با آن گل بی خار بودم تا بروز

گه گهی در خواب مستی بیخود و گاهی دگر

در هوای روی او بیدار بودم تا بروز

با خیال چشم مخمورش چو رند می پرست

یکدودم مست و دمی هشیار بودم تا بروز

دل پی دلبر برفت و باز آمد دلبرم

دور از آن مه بی دل و دلدار بودم تا بروز

شب ز فکر زلف او جان بود اندر پیچ و تاب

وز رخ او غرقه در انوار بودم تا بروز

بی اسیری فارغ از اغیار و طعن مدعی

در تماشای جمال یار بودم تا بروز