به از عید نشناسم از روزگار

نه از مدح خسرو به آموزگار

خداوند عالم کزو وقت ما

همه ساله عیدست لیل ونهار

یمین و امین اختر یمن و امن

که یمنش یمین است و امنش یسار

یمینی که دولت بدو کارگر

امینی که ملّت بدو استوار

ازین بیشتر بود گوش ملوک

سوی شاعران معانی گزار

که تا هر چه گویند ما آن کنیم

که ماند ز ما نیکویی یادگار

کنون شاعرانرا بکردار او

دل و دیده ماندست ناچار و چار

که گویند هرچ او کند تا مگر

بدان شعرشان را فزاید شعار

ازو در شگفتی فرو مانده اند

ملوک زمانه صغار و کبار

هزاران هزارش پریچهره است

همه لاله خدّ و بنفشه عذار

کهین گنج او هست چندان کزو

ابر گاو و ماهی گرانست بار

ز گرگنج رخشد گهی رایتش

گهی از در باری و قندهار

نه شیرست ، در بیشه تا کی بود

نه بادست تا کی بود در قفار

ندانند و آنچ اندر این فایده است

بریشان نکردست عقل آشکار

اگر شیر گیران بخسبند خوش

ز شیران تهی کی شود مرغزار

چه ضایع کند مرد عمر عزیز

بروشن می و تیره زلفین یار

نجنبد همی کوه سنگین ز بجای

بر هر کسی سنگ ازآنست خوار

چو در آسیا سنگ جنبان شود

مر او را فراوان بود خواستار

نبارد سرشک از هوا بر زمین

نخیزد سیه ابر تا از بحار

بجنبیدن ابر سازد صدف

زهر قطره یی لؤلؤ شاهوار

بقدر آسمان آمد اندر قیاس

بجود آفتاب آن شه نامدار

نه رنجه شود آفتاب از مسیر

نه مانده شود آسمان از مدار

ایا دشمن شاه پیروزگر

ازو ماندی اندر غم و اضطرار

هر آنرا که جنبیدش دولتست

ملامت مکن گر نگیرد قرار

بجای بنفشه عنان گیرد او

بحای قدح قبضۀ ذوالفقار

تو خود آزمودستی او را بسی

بپرخاش دیدستی او را سوار

ازو خورده ای آنچه روزیت بود

غنیمت بدو داده ای بی شمار

که یزدانش از پنج طبع آفرید

چهار اصل و آن پنجمین کارزار

نه تنها تویی بلکه بسیار کس

شد از گرد پیکار او خاکسار

چو باشد بملک افتخار ملوک

بدو ملک را بیش هست افتخار

بپرهیزگاری رود زین سپس

که بر هر چه بایدش دارد یسار

ز ناداشت هر کو نراند مراد

فرو مانده باشد نه پرهیزگار

همی تا بود ملک و فرمان و شهر

ملک باد فرمانده و شهریار