به پنج روزه ایامِ اعتماد مکن

بهست و نیست دل خود غمین و شاد مکن

اگر خوشیست اگر غم چو با در گذرد

چو باد کن گذر و تکیه را به باد مکن

هر آنچه بهر ازین عاریت سراداری

بس است درد سر خویش را ز یاد مکن

خیال کن که کجا رفت کی به قباد کجاست

بهرزه آرزوی ملک کیقباد مکن

شدی به ملک تن خویش فاعل مختار

عدول وقت تحکم ز عدل و داد مکن

به پیش حکم قضا سر بنه به طاعت و بس

دگر به معنی تقدیر اجتهاد مکن

به آنچه بهر تو امروز ممکن است بساز

ز روز بعد وز شام گذشته یاد مکن

طمع ز بردن مال کسان ببر ور نه

دمی که مال ترا می‌برند داد مکن

چو خود بگفته خود دل نمی‌دهی (صامت)

برای غیرورق بیش از این سواد مکن