یار به من باز جفا می کند

ترک مدارا و وفا می کند

می زندم گر چه به تیر نگه

رحمت و بی رحمی ما می کند

می کشدم هر نفسی چند بار

شکر که این ظلم مرا می کند

چشم من افتد به رخش در نماز

دست به رو بهر دعا می کند

جانب مسجد گذرم از قضا

هم چو نمازم که ادا می کند

گر چه دل از زخم جفایش پر است

لعل لبش باز دوا می کند

خواهم اگر بوسه کنم نقش پاش

از پس خود شور به پا می کند

پرده ی ساز غم او از فراق

نغمه ی عشاق نوا می کند

طغرل روحم به حریم درش

دم به دم از شوق هوا می کند