ز عارض برقع افکندی کشودی روی زیبا را

ز برق رخ زدی آتش بساط خرمن ما را

سفید از انتظار مقدمت شد چشم امیدم

خوشا روزی که همچون نور بر چشم نهی پا را

شدم چون لاله از داغ فراقت بار ها اخگر

نهادی بر دلم بار دگر داغ سویدا را

نگردد مانع جولان عاشق زیر و بم هرگز

که فرقی نیست اندر ساز مجنون کوه و صحرا را

به هر محفل که آن شوخ پری رو در سخن آید

برد اعجاز لعل اش قدر انفاس مسیحا را

خیال طره اش در گردن عاشق بود دامی 

رهایی نیست مکن از کمند زلف او ما را

به روی شاهد گل غازه زد مشاطه قدرت

به عبرت چشم بکشا گر هوس داری تماشا را

نشان هستی ما محض امکان است در عالم

هوس داری زما میکن سراغ نام عنقا را

الهی تکیه گاهی نیست ما را جز خمار می

عصای ما ضعیفان کن خیال قد مینا را

نمودم آنقدر تمهید سامان سخن طغرل 

به گوش شاهد معنی کنم عقد ثریا را