ای بت سنگ دل و ای صنم سیم عذار

بر رخ خوب تو عاشق فلک آینه‌دار

ناگهان چون بگشادی در دکان جمال

گل فروشان چمن را بشکستی بازار

سورهٔ یوسف حسن تو همی خواند مگر

آیت روی تو بنمود ز رحمت آثار

دهن خوش دم تو مردهٔ دل را عیسی

شکن طرهٔ تو زندهٔ جان را زنار

صفت نقطهٔ یاقوت دهانت چه کنم

کاندر آن دایره اندیشه نمی‌یابد بار

به اثر پیش دهان و لب تو بی کارند

پستهٔ چرب زبان و شکر شیرین کار

قلم صنع برد از پی تصویر عقیق

سرخی از لعل لب تو به زبان چون پرگار

برقع روی تو از پرتو رخسارهٔ تو

هست چون ابر که از برق شود آتش‌بار

آتش روی تو را دود بود از مه و خور

شعر زلفین تو را پود بود از شب تار

با چنین روی، چو در گوش کنی مروارید

شود از عکس رخت دانهٔ در چون گلنار

بحر لطفی و ز اوصاف تو بر روی تو موج

گنج حسنی و بر اطراف تو از زلف تو مار

باز سودای تو را زقهٔ جان در چنگل

مرغ اندوه تو را دانهٔ دل در منقار

تو مرا بوده چو دل را طرب و تن را جان

من تو را گشته چو مه را کلف و گل را خار

سپر افگندم در وصف کمان ابروت

بی‌زبان مانده‌ام همچو دهان سوفار

آدم آن روز همی گفت ثنای تو که بود

طین لازب، که توی گوهر و انسان فخار

ای خوشا دولت عشق تو که با محنت او

شد دل تنگ من از نعمت غم برخوردار

حسن روی تو عجب تا به چه حد است که هست

جرم عشاق تو همچون حسنات ابرار

مستفیدند دل و جان ز تو چون عقل از علم

مستفادند مه و خور ز تو چون نور از نار

آن عجب نیست که ارواح و معانی یابند

از غبار درت اشباح و صور بر دیوار

آسمان را و زمین را شود از پرتو تو

ذره‌ها جمله چو خورشید و کواکب اقمار

من ز مهرت چو درم مهر گرفتم که به قدر

خوب رویان چو پشیزند و تویی چون دینار

می‌نهد در دل فرهاد چو مهر شیرین

خسرو عشق تو در مخزن جانم اسرار

عقل را پنبه کند عشق تو و از اثرش

همچو حلاج زند مرد علم بر سردار

ای تو نزدیک به دل، پرده ز رخ دور افگن

تا کند پیش رخت شرک به توحید اقرار

گر تو یک بار بدو روی نمایی پس از آن

پیش تو سجده کند کفر چو ایمان صدبار

ز آتش شوق تو گر هیچ دلش گرم شود

آب بر خاک درت چرخ زند چون عصار

بر زمین گر ز سر کوی تو بادی بوزد

خاک دیگر نکند بی تو چو سیماب قرار

ای که در معرض اوصاف جمالت به عدد

ذره اندک بود و قطره نباشد بسیار

عقل را در دو جهان وقت حساب خوبان

ابتدا از تو بود چون ز یک آغاز شمار

چه کنم وصف جمال تو که از آرایش

بی نیاز است رخ تو چو یدالله ز نگار

با مهم غم عشق تو به یکبار ببست

در دکان کفایت خرد کارگزار ...