بتان تازه تراشیده ئی دریغ از تو

درون خویش نگاه دیده ئی دریغ از تو

چنان گداخته ئی از حرارت افرنگ

ز چشم خویش تراویده ئی دریغ از تو

به کوچه ئی که دهد خاک را بهای بلند

به نیم غمزه نیرزیده ئی دریغ از تو

گرفتم اینکه کتاب خرد فروخواندی

حدیث شوق نفهمیده ئی دریغ از تو

طواف کعبه زدی گرد دیر گردیدی

نگه به خویش نپیچیده ئی دریغ از تو