دیگران رفتند خانهٔ خویش باز

ما بماندیم و تو و عشق دراز

هرکی حیران تو باشد دارد او

روزه در روزه، نماز اندر نماز

راز او گوید که دارد عقل و هوش

چون فنا گردد، فنا را نیست راز

سلسله از گردن ما برمگیر

که جنون تو خوش است ای بی‌نیاز

طوق شاهان چاکر این سلسله‌ست

عاشقان از طوق دارند احتراز

خار و گل را حسن‌بخش از آب خضر

طاق را و جفت را کن جفت ناز

هرکی او بنهد سری بر خاک تو

کن قبولش گر حقیقت گر مجاز

نی مرا هرچه شود خود گو بشو

در بهار حسن خود تو می‌گراز

حسن تو باید که باشد بر مراد

عاشقان را خواه سوز و خواه ساز

خواه ردشان کن به خط لایجوز

خواهشان از فضل ده خط جواز

خواهشان چون تار چنگی بر سکل

خواهشان چون نای گیر و می‌نواز

خواهشان بی‌قدر کن چون سنگ و خاک

خواه چون گوهر بدهشان امتیاز

عاقبت محمود باشد داد تو

ای تو محمود و همه جانها ایاز

*****

در غلامی تو جان آزاد شد

وز ادبهای تو عقل استاد شد

*****