بنام خداوند بخشاینده مهربان
سوگند یاد نکنم به این بلد (مکه ی معظمه و خانه ی کعبه) (۱)
و حال آنکه ای رسول تو در این شهر منزل داری. (۲)
و قسم به پدر و فرزندان (بزرگوار آدم صفی). (۳)
که ما نوع انسان را در رنج و مشقت آفریدیم. (۴)
آیا انسان پندارد که هیچکس بر او توانایی ندارد. (۵)
و می گوید من مال بسیاری تلف کردم. (۶)
یا پندارد که کسی او را نمی بیند. (۷)
آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟. (۸)
و زبان و دو لب به او ندادیم.؟ (۹)
و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟. (۱۰)
(با این همه) او به عقبه ی تکلیف تن نداد. (۱۱)
و چگونه توان دانست که آن عقبه چیست. (۱۲)
آن در راه خدا بنده آزاد کردن است. (۱۳)
یا طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است. (۱۴)
یا به یتیم و خویشاوندان خود احسان کردن. (۱۵)
یا به فقیر مضطر خاک نشین. (۱۶)
وآنگاه هم از آنان باشد که بخدا ایمان آورده و همدیگر را به صبر و مهربانی با خلق سفارش می کند. (۱۷)
ایشان اهل یمین (یعنی سعادتمند اند). (۱۸)
و آنان که به آیات ما کافرند آنان هم اهل شومی و شقاوتند. (۱۹)
بر آن کافران آتشی سر پوشیده احاطه خواهد کرد. (۲۰)