پاره ۱

شبی دیرند و ظلمت را مهیا

چو نابینا درو دو چشم بینا

پاره ۲

درنگ آر ای سپهر چرخ وارا

کیاخن ترت باید کرد کارا

پاره ۳

چراغان در شب چک آن چنان شد

که گیتی رشک هفتم آسمان شد

پاره ۴

چو یاوندان به مجلس می گرفتند

ز مجلس مست چون گشتند رفتند

پاره ۵

نیارم بر کسی این راز بگشود

مرا از خال هندوی تو بفنود

پاره ۶

اگرچه در وفا بی شبهی و دیس

نمی‌دانی تو قدر من ازندیس

پاره ۷

بود زودا، که آیی نیک خاموش

چو مرغابی زنی در آب پاغوش

پاره ۸

الهی، از خودم بستان و گم کن

به نور پاک بر من اشتلم کن

پاره ۹

سر سرو قدش شد باژگونه

دو تا شد پشت او همچون درونه

پاره ۱۰

تو ازفرغول باید دور باشی

شوی دنبال کار و جان خراشی

پاره ۱۱

به راه اندر همی شد شاهراهی

رسید او تا به نزد پادشاهی

پاره ۱۲

بهشت آیین سرایی را بپرداخت

زهر گونه درو تمثال‌ها ساخت

ز عود و چندن او را آستانه

درش سیمین و زرین پالکانه