کتابخانه دیجیتال

حکیم سنایی غزنوی

حکیم سنایی غزنویدیوان اشعار سناییقصاید و قطعات

475

شماره ۱ - قصیده: امتحان واجب نیامد سفتن الماس را
شماره ۲: وقف کن بر ناکسان این عالم تعطیل را
شماره ۳: نکردی هرگزی پیدا خدای ما خدایی را
شماره ۴: سور نادیده بجویند همی ماتم را
شماره ۵: هست از آن سوی تو قرار مرا
شماره ۶: دوش لفظ شکرفروش مرا
شماره ۷: تا ز تو دور کند مکرمتش احزان را
شماره ۸: همچو گوهر که بیاراید مر معدن را
شماره ۹: زان رو که تا مرا ببری پیش خواجه آب
شماره ۱۰: شد لبم پر باد و دل پر آتش و دیده پر آب
شماره ۱۱: وز برون یار همچو روز و چو شب
شماره ۱۲ - در مدح نظامی: صدر چرخ ثانی از فضل تو پندارم قصب
شماره ۱۳: همچو هفت آبا تو دربایی و چون چار امهات
شماره ۱۴ - در رثای امیر معزی: تازان کله اینجا غذی جان ملک ساخت
شماره ۱۵ - در مذمت دنیا: خرد ما بدو نظر کردست
شماره ۱۶: خانهٔ خویش مرد را بندست
شماره ۱۷: دست وزارت در آن بلند مقامست
شماره ۱۸: آن تو کری نه سخن باریکست
شماره ۱۹ - در هجای علی سه بوسش: مردمست آن روسبی زن مردمست
شماره ۲۰ - در مذمت بخیلی گوید: مطبخ او ز دود پاکیزه‌ست
شماره ۲۱ - در رثای منصور سعید: تازگی جهل ز پژمردن اوست
شماره ۲۲: وی عفو تو ز غایت رحمت پناه دوست
شماره ۲۳: نبیره دوست من دشمن نه نیکوست
شماره ۲۴: هر جا که ناله‌ایست دردیست
شماره ۲۵: هر کرا از خرد و هش یاریست
شماره ۲۶ - شکایت از روزگار: کو دل آزاده‌ای کز تیغ او مجروح نیست
شماره ۲۷: که مرا برگ پارسایی نیست
شماره ۲۸: بنشین و برافگن شکم قاقم بر پشت
شماره ۲۹: دوستی ویم به کاری نیست
شماره ۳۰: حقا که مرا همچو تو مهمان دگری نیست
شماره ۳۱: گر بمانم زنده دیگر با غرورم کار نیست
شماره ۳۲: جان به تیر عشق خسته دل به کیوان شرط نیست
شماره ۳۳: متلاشی چو نفس حیوانیست
شماره ۳۴: زده استادوار نیش به دست
شماره ۳۵: تیغ الماس گون گرفته به دست
شماره ۳۶: حبذا کانی که خاکش زینت از عنبر گرفت
شماره ۳۷ - در توحید: چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت
شماره ۳۸: مانده در کار خویشتن مبهوت
شماره ۳۹ - در ذم مردم بلخ: می باز ندانند مذکر ز مونث
شماره ۴۰: به تو اسرار هر دلی محتاج
شماره ۴۱: پاسخ شنو ار چند نه‌ای در خور پاسخ
شماره ۴۲ - در رثای امیر معزی: زینجا به فلک بر دو قبای ملکی داد
شماره ۴۳: تا نیفتی ز پایهٔ امجاد
شماره ۴۴: دادیم و هیچ گه نشدیم از زمانه شاد
شماره ۴۵: کافران کشت و قلعه‌ها بگشاد
شماره ۴۶: نعمت داده از تو بستاناد
شماره ۴۷: به نامه‌ای ز من آن قوم را نیامد یاد
شماره ۴۸: دین به دل کرده‌ای اندر ره دنیا لابد
شماره ۴۹: اگر در آب کسی جامهٔ تو برتابد
شماره ۵۰: همه رنگ لب معشوق دارد
شماره ۵۱: بست دولت میان و کام گذارد
شماره ۵۲: مانند الف هیچ خم و پیچ ندارد
شماره ۵۳: بر تو تهمت نهم ز روی خرد
شماره ۵۴ - در رثای زکی الدین بلخی: گام چو در کوی طریقت نهاد
شماره ۵۵: گر چه صورت به خاک تیره سپرد
شماره ۵۶: صد و پنجه مسافر خشک بفشرد
شماره ۵۷ - در مدح مسعود سعد سلمان: سیرت و صورتت چو بستان کرد
شماره ۵۸ : حرص و آزم ساعتی رنجه نکرد
شماره ۵۹: اندر آفاق ندیدم که یکی لمتر کرد
شماره ۶۰: عقدهٔ نفی ز دیباچهٔ لا برگیرد
شماره ۶۱: چون دو دانگش به هم افتاد به غایت بد شد
شماره ۶۲ - در جواب هجای یکی از معاندان: شبه از لعل پاکتر باشد
شماره ۶۳: چون سکندر سفرپرست نشد
شماره ۶۴: شاید ار زیر کی فرو ماند
شماره ۶۵: چو سرش درد کند دشمنان دژم گردند
شماره ۶۶: خویشتن محتشم همی دارند
شماره ۶۷: مرد را کوزهٔ فقع سازند
شماره ۶۸: تا به رخسارشان فرو نگرند
شماره ۶۹: گر چه پاکی ترا پلید کند
شماره ۷۰: صبر کار تو خوب زود کند
شماره ۷۱: سر گری را سخن‌سرای کند
شماره ۷۲: که معاصیش هیچ غم نکند
شماره ۷۳: تا کی این شعبده و وعده و این بند بود
شماره ۷۴ - در هجای «معجزی» شاعر: نزد هر زیرکی کم از خر بود
شماره ۷۵: تا چون هوات بر همه کس قادری بود
شماره ۷۶: هر زمان بر رادمردی سفله‌ای مهتر شود
شماره ۷۷: کانکه ز تو زاد بلندان شود
شماره ۷۸ - در حادثهٔ زهر خوردن سرهنگ محمد خطیبی و انگشتری فرستادن سلطان مسعود رحمةالله علیه گوید و او را ستاید: که خطبه‌ها همی از نام تو بیاراید
شماره ۷۹ : در صدر به جز تو کس نیاید
شماره ۸۰ : بنای مملکت ویران نماید
شماره ۸۱ : چو آفتاب تو ناگاه زیر میغ آید
شماره ۸۲ : شادی مهتری به سر ناید
شماره ۸۳ : به رنج بردن تو چرخ زی تو نگراید
شماره ۸۴ : چو هر دو معنی نتوان همی معاینه دید
شماره ۸۵ : که از او بر سر اولاد پیمبر چه رسید
شماره ۸۶: دمی بو که بی‌زای زحمت زید
شماره ۸۷ : در جام کینه خوشتر از آب و شکر کشید
شماره ۸۸: گمان او یقین گردد یقین او گمان گردد
شماره ۸۹: که کشف حال را در حال بی‌حالی زوال آید
شماره ۹۰: فردا که به پیش تو رسول اجل آید
شماره ۹۱: بی تو زحل و زهره به حوت و حمل آید
شماره ۹۲: مجاز صفات وی از وی نهان شد
شماره ۹۳: سرمهٔ تسلیم را در چشم روشن بین کشد
شماره ۹۴: این جهان بی‌وفا چون ذره‌ای بر هم زند
شماره ۹۵ - در رثای زکی‌الدین بلخی: تا یکی به ز ما قرین جوید
شماره ۹۶: عهد بشکست و جاودانه نماند
شماره ۹۷: کرکسان گرد او هزار هزار
شماره ۹۸: درست گرددت این چون بپرسی از بیمار
شماره ۹۹: زین پس اندر عهد ما نه پود ماندست و نه تار
شماره ۱۰۰: زن نخواهد هیچ مردی تا بمیرد هوشیار
شماره ۱۰۱: از همه معشوقگان معشوق‌تر
شماره ۱۰۲: هیچ خر آن نبود هرگز حر
شماره ۱۰۳ - در صف خانگاه محمد منصور واقع در سرخس که وی در آن داروخانه و کتابخانه برای فقرا و درویشان بنیاد نهاد: خانگاه محمد منصور
شماره ۱۰۴: منه بر گردن چون سیم سنگور
شماره ۱۰۵: تا بیابی ز جود ایشان چیز
شماره ۱۰۶: از امیر سخا شدند عزیز
شماره ۱۰۷: رسن گر بگیرد به بسیار چیز
شماره ۱۰۸: ملک تو ناقیاس و نامحسوس
شماره ۱۰۹: نخواهم نیز عاقل بود و فرناس
شماره ۱۱۰: بشکن شبهٔ شهوت و غواص درر باش
شماره ۱۱۱ - در رثای یکی از بزرگان: لیک محبوس مانده در تن خویش
شماره ۱۱۲: بد مکن بر رهی کمانی خویش
شماره ۱۱۳: هزاران سان عنا و درد جامع
شماره ۱۱۴: که نشناسد مقفا را ز مردف
شماره ۱۱۵: آن به که نگویی تو سخن را ز تصوف
شماره ۱۱۶: از کمان ختنی تیر خدنگ
شماره ۱۱۷: خواجه خیاطی از سر فرهنگ
شماره ۱۱۸: ظهور ماه معالی بر آسمان جلال
شماره ۱۱۹: من از آمیزش این چار گهر خویش توام
شماره ۱۲۰: لیک این دو گوی را به یک اندیشه پهنه‌ام
شماره ۱۲۱: و آن شربها که دادی بر یاد تو بخوردم
شماره ۱۲۲: رو تو همی گویی که من نستهم
شماره ۱۲۳: چرا ازین و از آن خویشتن ز پس دارم
شماره ۱۲۴: جز آرزوی صحبت تو کار ندارم
شماره ۱۲۵: اول و آخر، چو همی بنگرم
شماره ۱۲۶: بر سر خاک باد پیمودم
شماره ۱۲۷: بفگند هم اندر زمان ز پایم
شماره ۱۲۸: روی بفروخت ولیکن ز الم
شماره ۱۲۹: خواهم که قصیده‌ای بیارایم
شماره ۱۳۰: من هر چه دیده‌ام ز دل و دیده دیده‌ام
شماره ۱۳۱: وز فتنهٔ دین یاد کنم موی تو بینم
شماره ۱۳۲: پسری دیدم تابنده‌تر از در یتیم
شماره ۱۳۳ - در مدح عمادالدین محمدبن منصور: محمدت را همچنان چون ملک را تیغ و قلم
شماره ۱۳۴ - این قطعه را بر گور نظام الملک محمد نوشتند: صد گونه شراب از کف اقبال چشیدیم
شماره ۱۳۵: ما از تو به فضل و مردمی پیشیم
شماره ۱۳۶: که زمانه ستمگریست عظیم
شماره ۱۳۷: آب و می و لحن و خوش و بوستان
شماره ۱۳۸: تا نگردی ز من گران گران
شماره ۱۳۹: ندهد شادیی به طراران
شماره ۱۴۰: باز کرده ز بهر دیدن عین
شماره ۱۴۱: تا ز بد فعلی چه داری بر مسلمانان یقین
شماره ۱۴۲: ور زنی لافی ز شرع احمد مختار زن
شماره ۱۴۳: نیستی ایوب فرمان از دم کرمان مکن
شماره ۱۴۴: پنجهٔ شیران نداری عزم این میدان مکن
شماره ۱۴۵: کار دشوارست تو بر خویشتن آسان مکن
شماره ۱۴۶: سینهٔ گنجشک جویی دعوی بازی مکن
شماره ۱۴۷: کاندر همه عالم چه به ای سام نریمان
شماره ۱۴۸: اندرین وقت همه بی‌سنگان
شماره ۱۴۹: باشند پیش خوانش دایم مدیح خوان
شماره ۱۵۰: تو جود کریمانه با من بکن
شماره ۱۵۱: دو زبان و دو روی گاه سخن
شماره ۱۵۲: ذکر و شعر توام چو دین و چو دین
شماره ۱۵۳ - در مدح جمال المعاشرین قوال: آن دو حمال گام گستر تو
شماره ۱۵۴ - در مدح بهرامشاه: پستهٔ دربار او لعل گهر پوش او
شماره ۱۵۵ - در مدح بهرامشاه: زان که نسازد همی قبلهٔ دل سوی او
شماره ۱۵۶ - در رثای ابوالمعالی احمد بن یوسف: همچو دل جانت بر آن صدر جهان همراه کو
شماره ۱۵۷ - در هجای علی سه بوسش: علی نامی دریغ این نام بر تو
شماره ۱۵۸: نه بدان کز راه عقل و معرفت پیشم ز تو
شماره ۱۵۹: برتر ز سرومان همی آید حشیش تو
شماره ۱۶۰ - تقاضای گوشت و انگور: وز تو خرگاه چون سپهر از ماه
شماره ۱۶۱ - در رثای محمد بهروز: کرد روزیش از آن جهان آگاه
شماره ۱۶۲: باشد که دست ظلم بداری ز بی‌گناه
شماره ۱۶۳: باد بر افزون چو مه یکشبه
شماره ۱۶۴: چنین باشد کسی را کو درم نه
شماره ۱۶۵: واقف شده بر معرفت خرقه و خورده
شماره ۱۶۶: رخت بر تخت عیسی آورده
شماره ۱۶۷: وین چه دورست اینکه سرمستند هشیاران همه
شماره ۱۶۸: سیرت ابرار را در طبع اضراری مجوی
شماره ۱۶۹: بر در میدان این درگاه طنازی کنی
شماره ۱۷۰ - در مدح خواجه اسماعیل شنیزی: ما را ز نه چیزی برسانید به چیزی
شماره ۱۷۱: بر تخت تو اندر دین بر از عرش مجیدستی
شماره ۱۷۲: گفتم او را که به نزدیک من آی
شماره ۱۷۳: نبود خواهم ساکن دو روز در یک جای
شماره ۱۷۴: که از خوب گویی و از خوشخویی
شماره ۱۷۵: ننهد مرد خردمند سوی مستی پی
شماره ۱۷۶: به فعل اندر نیاید زو درشتی
شماره ۱۷۷: چه عطایی از او چه عاریتی
شماره ۱۷۸: آخر چو نکو نکو نگه کردی
شماره ۱۷۹ - از زبان تیر خراس: قصه ز روزن و سرای آری
شماره ۱۸۰: داد او را تاج و تخت و ملک عالم بر سری
شماره ۱۸۱ - هم در هجای معجزی شاعر: چون فرورید قوم او پسری
شماره ۱۸۲ - در رثای امیر معزی: شد یار فلک عقل فلکسای معزی
شماره ۱۸۳ - و نیز: که گر شدی معزی تو دایم همی زی
شماره ۱۸۴ - در هجای علی سه بوسش: زن تو راستست و تو کاژی
شماره ۱۸۵: از پی بخششت ای خواجه علی
شماره ۱۸۶: من نیز بگویم ار نجوشی
شماره ۱۸۷: یا مسیح از آسمان آید همی
شماره ۱۸۸ - در هجای شهابی: نیافت خواهد پاسخ ز لفظ من تنگی
شماره ۱۸۹: اندر حکایت خلفا زید باهلی
شماره ۱۹۰: یا پس چو زاده بودم جان را بدادمی
شماره ۱۹۱: خواه با او مردمی کن خواه با او کژدمی
شماره ۱۹۲: بینم مضرت تن و نقصان جان همی
شماره ۱۹۳: در پیشش ار نیافتمی روی زردمی
شماره ۱۹۴ - در رثاء: وز صورت ما بین ز رخ دوست نشانی
شماره ۱۹۵: که اکنونست بیشک زندگانی
شماره ۱۹۶: چونت بخوانم نیایی اینت گرانی
شماره ۱۹۷: نیازارم از تو بدین بدگمانی
شماره ۱۹۸ - در هجای معجزی: شد ز ... روا که مابونی
شماره ۱۹۹: برد از هر دو بلا روسیهی
شماره ۲۰۰: با کژی خوارتر ز خار بوی
شماره ۲۰۱: آنچه گوید مگوی عقل مگوی
شماره ۲۰۲: همچون بلندنی که بود بر بلندیی
شماره ۲۰۳: نروم جز به همان ره که توام راه نمایی
شمارهٔ ۲۰۴: در شهر مرد نیست ز من نابکارتر - مادر پسر نزاد ز من خاکسارتر

حکیم سنایی غزنوی

آمارگیر وبلاگ