ای فرس با تو چه رخ داده که خود باخته‌ای
مگر اینگونه که ماتی توشه انداخته‌ای

*****
ای همایون فرس پادشه سدره مقام
که چراگاه بهشت است ترا جای خرام
نه رکابی ز تو برجاست نه زین و نه لگام
مگر ای پیک سبک پا بسر شاه انام

*****
چه بلا رفته که با خویش نپرداخته‌ای

*****
تا صهیل تو همی آمدی ای پیک امید
بر همه اهل حرم بود صدای تو نوید
که اینک آید ز پی پرسش ما شاه شهید
مگر این بار خداوند حرمرا چه رسید

*****
کی (که ای) فرس شیهه زنان بر حرمش تاخته‌ ای

*****
اگر آوردۀ ای هدهد فرخنده سیر
ز سلیمان و نگینش بر بلقیس خبر
ز چه آلوده بخون تاج تو خاکم بر سر
راست گو تخت سلیمان شده بر باد مگر

*****
تو ز بهر خبر از تیر پری ساخته‌ای

*****
آنشهی را که بامرش فکند سایه سحاب
خواهد آرد آب ، شود خاک در عالم نایاب!
طعنه بر لجۀ تیار زند موج سراب
دیدۀ کشته مگر تشنه لبش بر لب آب

*****
که چنین ناله به عیوق برافراخته‌ای

*****
تو که غلطان ز سر زین نگونش دیدی
در میان سپه دشمن دونش دیدی
ایفرس راست بمن گوی که چونش دیدی
تو بچشمان خود آغشته بخونش دیدی

*****
یا قتیل دگری بود تو نشناخته‌ای

*****
بوی خون آید از این کاکل و یال و تن تو
شد مگر کشتهٔ روبه ، شه شیر اوژن تو
دل افسردۀ من آب شد از دیدن تو
فاش گو برق که آتش زده بر خرمن تو

*****
که چنین غلغله در بحر و بر انداخته‌ای