صائب تبریزی
غزل 6001 - 6995
غزل شمارهٔ ۶۱۲۵: بس که شبها چین غم می چیند از ابروی من
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بس که شبها چین غم می چیند از ابروی من موج جوهر می زند آیینه زانوی من بی تو گر پهلو به روی بستر خارا نهم اضطراب دل زند صد سنگ بر پهلوی من پنجه دعوی بتابم تیشه فولاد را بسته تا پیکان او تعویذ بر بازوی من سهل باشد خار مژگان گر به چشمم سبز شد شیشه می می کشد قد در کنار جوی من بس که آمد پا به سنگ محنتم در روزگار رفته رفته سنگ شد همکاسه زانوی من صائب تبریزی