صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۷۵۰: دلم ز پاس نفس تار می شود چه کنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دلم ز پاسِ نفس تار می شود، چه کنم وگر نفس کشم افگار می شود، چه کنم اگر ز دل نکشم یک دم آهِ آتش بار جهان به دیدهٔمن تار می شود، چه کنم چو ابر منعِ من از گریه دور از انصاف است دلم ز گریه سبک بار می شود، چه کنم به دردساختنِ من ز بی علاجی نیست دمِ مسیح به من بار می شود، چه کنم ز حرفِ حق لب از آن بسته ام که چون منصور حدیثِ راست مرا دار می شود، چه کنم اگر ز دل سخنِ راست بر زبان آرم پیِ گزیدنِ من مار می شود، چه کنم ز دوستان گلهٔمن ز تنگ ظرفی نیست ز درد حوصله سرشار می شود، چه کنم نخوانده بوی گل آید اگر به خلوتِ من ز نازکی به دلم بار می شود، چه کنم بر آبگینهٔمن بار نیست خاکستر ز روشنی دلِ من تار می شود، چه کنم توان به دست ودل از روی یار گل چیدن مرا که دست و دل از کار می شود، چه کنم گرفتم این که حیا رخصتِ تماشا دارد نگاه پردهٔدیدار می شود، چه کنم درین حدیقه به غفلت نفس کشد هر کس دلِ چو آینه ام تار می شود، چه کنم نفس درازیِ من نیست صائب از غفلت دلم گشوده ز گفتار می شود، چه کنم صائب تبریزی