صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۴۲۰: خاک را از آب روی خود گلستان می کنم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
خاک را از آب روی خود گلستان می کنم قطره ای تا در بساطم هست طوفان می کنم آنچنان کز لفظ گردد معنی بیگانه دور در سواد شهر جولان در بیابان می کنم گرچه از قسمت دم آبی نصیب من شده است صد دهان زخم را چون تیغ خندان می کنم از جهان آب و گل تادست شستم چون مسیح دست در یک کاسه با خورشید تابان می کنم تیر باران حوادث تر نمی سازد مرا خواب راحت همچو شیران در نیستان می کنم دیده من تا سفید از گریه چون دستار شد خواب در یک پیرهن با ماه کنعان می کنم صائب تبریزی