صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۴۰۰: رشته امید را تا چند پیوندم به خلق
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
رشته امید را تا چند پیوندم به خلق تا به کی شیرازه بال و پر عنقا کنم می ربایندش ز دست یکدگر خوبان چوگل من دل گم گشته خودرا کجا کنم با چنین کامی که از تلخی سخن رامی گزد حیفم آید تف به روی مردم دنیا کنم هر کسی برق تجلی را نمی داند زبان چون ابوطالب کلیمی از کجا پیداکنم می روم بر قله قاف قناعت جا کنم بیضه امید را زیر پر عنقا کنم پای خم گیرم ز دست انداز کلفت وارهم دست بردارم ز سر درگردن مینا می کنم از حضیض پستی فطرت برآرم خویش را آشیان بر شاخسار اوج استغنا کنم سرو آهم یک سرو گردن ز طوبی بگذرد چون خیال قامت آن شعله رعنا کنم شد بنا گوشم سیه چون لاله از حرف درشت بخت سبزی کو که جا در دامن صحراکنم صائب تبریزی