صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۱۲۶: آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
آبرو رامی برد از چهره اظهار طمع ابر آب روی مردان است گفتار طمع خواری روی زمین خاری است از دیوار او زرد رویی یک گل است از طرف دستار طمع در زمینش گر گل بی خار کارد باغبان خار دامنگیر می روید ز گلزار طمع خستگان راهست پرهیزی به هر عنوان که هست می کند پرهیز از پرهیز بیمار طمع می توان جستن به مکرو حیله از قید فرنگ نیست امید رهایی با گرفتارطمع از بریدن و ز گسستن چون رگ سنگ ایمن است حرص بندد برمیان هرکه زنار طمع چون میان روز روشن خواهد از مردم چراغ؟ روز را گر شب نمی داند سیه کارطمع حاصلش نبود بغیر از برگ سبز سایلان در دل هرکس دواند ریشه زنگار طمع صائب از بی آبرویان تا توانی دور باش کز برص مسری تر افتاده است ادبار طمع صائب تبریزی