صائب تبریزی
غزل 5001 - 6000
غزل شمارهٔ ۵۰۷۳: تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا بی نشان کشم نفسی بر هوای خویش چون گردباد محو کنم نقش پای خویش مستغنی از بهارم وآسوده ازخزان در دشت ساده دل بی مدعای خویش خلوتگهم ز بکر معانی است پرزحور آماده است جنت من درسرای خویش ازآب زندگی نکشم منت حیات چون خضر،سبزم از سخن جانفزای خویش رد و قبول خلق به یک سو نهاده ام یکروی ویک جهت شده ام با خدای خویش ساکن زآرمیدگی من بود زمین گردون ز جا رود چو درآیم زجای خویش صائب مرا به باغ وبهار احتیاج نیست صد باغ دلگشاست مرا از نوای خویش صائب تبریزی