سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۷۹۵: افروخت رخ از باده و بگداخته بودم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
افروخت رخ از باده و بگداخته بودم خود را ز تماشای رخش باخته بودم بر دست من این شیشه که از چرخ سپردند از حمله ی عشقت ز کف انداخته بودم ناخن به جگر چند زنم، آه که عشقت سازی به کفم داد که ننواخته بودم همچون شجر طور، گل شعله برآورد نخلی که ز موم دل خود ساخته بودم در باغ نشد فرصت نظاره ی سروم مشغول طواف قفس فاخته بودم گر همچو سلیمم ز بتان چشم وفا بود معذور بدارید که نشناخته بودم سلیم تهرانی