سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۳۲۱: به چشم همت من عرصه ی زمین تنگ است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
به چشم همت من عرصه ی زمین تنگ است گشاده است مرا دست و آستین تنگ است به جان رسیده ام از محرمان طره ی دوست که عیش مور ز پهلوی خوشه چین تنگ است زبان ز عهده ی شکر تو چون برون آید؟ که بر بزرگی نام تو این نگین تنگ است در آستان تو عرض نیاز خواهم کرد بساط سجده گشاد و مرا جبین تنگ است ز جوش سبزه ی خط شد تبسمش دلگیر فغان که جای ز موران بر انگبین تنگ است چو موج آب روان گشت سوی پیشانی در آستین تو از بس که جای چین تنگ است! به آن امید که گیرم سراغ طره ی او همیشه خانه ام از جوش شانه بین تنگ است چو بارگاه سلیمان، بساط طبع سلیم گشاده است، چه حاصل که این زمین تنگ است سلیم تهرانی