سلیم تهرانی
غزل ها
شمارهٔ ۴۰: کند به راه تو پامال، آسمان ما را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کند به راه تو پامال، آسمان ما را حباب آبله ی پاست موج دریا را هوای کعبه ی کوی تو مضطرب دارد چو خیل مور سراسیمه، ریگ صحرا را به گریه، دیده ای از دل کریم تر دارم به خاک ریخته ابر آبروی دریا را ز پای راهروان تو تا قیامت ماند نشان آبله بر روی، سنگ سودا را همین هما نخورد ز استخوان من روزی که آب و دانه ز اشک من است عنقا را تلاش آب بقا ای سکندر این همه چیست نمی دهند به کس خود دوبار دنیا را گریزپاست نشاط جهان، درین گلشن ز دست خود نگذاری تذرو مینا را برای فتنه جهان را بهانه بسیار است نسیمی از پی طوفان بس است دریا را صدا چگونه برآید، که این سیه چشمان به سنگ سرمه شکستند شیشه ی ما را سلیم، خوابت اگر شب نمی برد در عشق چو شمع چرب کن از مغز سر، کف پا را سلیم تهرانی