نظیری نیشابوری
غزل ها
شمارهٔ ۱۷۹: هنوز راه نگاهم به بام و در ندهند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
هنوز راه نگاهم به بام و در ندهند کبوتری که بیاموختند سر ندهند خراب نرگس سنگین دلان سرمستم که بر طریق نظر مهر را گذر ندهند ز غم به گونه زرین شدم چه چاره کنم قبول صحبت صاحبدلان به زر ندهند ازین گشاده جبینان ثبات عیش مجو که گل دهند به خروار و یک ثمر ندهند به زهر یأس بساز و مجو حلاوت کام دوا چو داروی تلخت کند شکر ندهند ز خوان نعمت دوران رضا به قسمت ده که طعمه یی ز غمت خوش گوارتر ندهند ز درد سوز که بر بستر آب عنابت بغیر تب زدگی و تف جگر ندهند چه یاد جور رفیقان کنم، نصیبم بود که تشنه بر لب جو میرم و خبر ندهند مثال ما لب دریا و حال مستسقی ست دهند شوق ولی رخصت نظر ندهند سزد که مقنعه بر سر کنند آن مردان که تاج عشق بخواهند و ترک سر ندهند ظفر تو راست «نظیری » که محو ذوق شدی به هرکه غوطه به دریا نزد، گهر ندهند نظیری نیشابوری