شمارهٔ ۱۰۱: ایدل ز خود بمیر که گردی خلاص از آنک - تا زنده یی مقید ایندام مانده‌ای

اهلی شیرازیقطعه هاشمارهٔ ۱۰۱: ایدل ز خود بمیر که گردی خلاص از آنک - تا زنده یی مقید ایندام مانده‌ای

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ایدل ز خود بمیر که گردی خلاص از آنک
تا زنده یی مقید ایندام مانده ای
تو شاهباز قدسی و تن سنگ پای تست
بگسل ازو وگرنه بنا کام مانده ای
دامیست زندگی و بزندان روزگار
تا کی مقید از پی این دام مانده ای
مهمانسراست عالم و مهمان سه روزه است
شرمت نمیشود که بس ایام مانده ای
آخر ز شام تا به کیی منتظر بصبح
در صبح باز منتظر شام مانده ای
سیر از جهان نیی اگرت میل بر بقاست
خامی هنوز و در طمع خام مانده ای
دورست از تو صحبت روحانیان انس
تا وحشیان خاک از آن دام مانده ای
از سر حسن شاهد گل بوی غافلی
مستغرق جمال گل اندام مانده ای
گور زمانه رام تو گر شد ز ره مرو
ناگه اسیر گور چو بهرام مانده ای
گیرم شدی ز بخت سلیمان روزگار
آخر نه در میان دد و دام مانده ای
کامل اگر شوی بهمه علم عاقبت
در نکته یی زبون بسر انجام مانده ای
ور هم نبی شوی و ولی وقت مشکلات
موقوف وحی در ره الهام مانده ای
باری نظر بعلم حقیقت نمیکنی
با صد هزار علم چنین عام مانده ای
آخر چو نیک و بد نه بفرمان خود کنی
ببر چه در میانه تو بد نام مانده ای
ای نفس شوخ چشم ز شرب مدام خویش
خونی درون شیشه چو بادام مانده ای
کی لب بذکر دوست گشایی چنین که تو
مستی مدام و لب بلب جام مانده ای
گر بت پرست گمشده ره در خطا بود
تو در خطا ببلده اسلام مانده ای
تا از طمع متابع ارباب صورتی
سر بر زمین بسجده اصنام مانده ای
آدم نیی وگرنه ز انعام روزگار
تا کی اسیر از پی انعام مانده ای
اهلی بیا و بر سر جان زن قدم که تو
تا منزل مراد بیک گام مانده ای

اهلی شیرازی