کتابخانه دیجیتال

اهلی شیرازی

اهلی شیرازیدیوان اشعار | اهلیقطعه ها

422

شمارهٔ ۱: کس از سرشت بدو نیک خلق آگه نیست - بدان خدای که جان داد خلق عالم را
شمارهٔ ۲: ای لییمان چه میگویید عیب مزبله - زانکه در اصل است خاک او همان خاک شما
شمارهٔ ۳: در حقیقت دیده حق بین نبیند غیر حق - پیش ارباب نظر غیر از یکی منظور نیست
شمارهٔ ۴: شاه رسل که خاتم مهر رسالت است - جاییکه او بود ره نوح و خلیل نیست
شمارهٔ ۵: جهان طفیل وجود محمدست و علی - برین دو مظهر کل واجبست تسلیمات
شمارهٔ ۶: در ره حق چو مکرمت طلبی - معرفت جو که اصل مکرمت است
شمارهٔ ۷: ای هنرور مال عالم هست دست افزار کار - تیشه یی میبایدت گر پیشه ات کان کندن است
شمارهٔ ۸: کسی که سر بدر آرد ز روزن هستی - نگاه کن بدو نیکش که هر دو موجودست
شمارهٔ ۹: مظهر حقند اشیا جملگی و اندر ظهور - هر یکی راز اقتضای طبع خود خاصیتی است
شمارهٔ ۱۰: مرا زمانه بسوزد بداغ غم تا چند - که چشم روشنم از دود داغ تاریک است
شمارهٔ ۱۱: گنج سخنم مایه ندزدم چو حریفان - در مال کسان میل بدین پایه حرام است
شمارهٔ ۱۲: بغیر نامه و پیغام بی نشانان را - کتابتی است نهانی که از ریا دور است
شمارهٔ ۱۳: گرچه دولت توان به صحبت یافت - من و عزلت که عافیت با اوست
شمارهٔ ۱۴: چه اختیار کسی را ز عاشقان گر یار - یکی بلطف بخواند و یکی ز چشم انداخت
شمارهٔ ۱۵: بدو نیک و شاه و گدای و ملک - همه بندگانند بیگانه کیست
شمارهٔ ۱۶: از حق بدعا دین طلب ای خواجه نه روزی - کاین رزق مقدر شده از لطف اله است
شمارهٔ ۱۷: هر که در معنی است حرفی بیش - در حقیقت مقام او بالاست
شمارهٔ ۱۸: نفس مدعی که کون خر است - همه شورست و هیچ سوزش نیست
شمارهٔ ۱۹: کسی نزاری مجنون کجاست در عالم - به زور نیز چو فرهاد مرد کاری نیست
شمارهٔ ۲۰: تا ابد امید آزادیش نیست - هر که او در دام شهوت مبتلاست
شمارهٔ ۲۱: درویش که از تلخی کام است جگر ریش - خرما چو بکامش برسد حب نبات است
شمارهٔ ۲۲: دختر مرده شوی را امسال - که ز گلگونه چهره رنگین است
شمارهٔ ۲۳: کس از شهوت بطن سودی نیافت - شکم خواره را کار جان دادن است
شمارهٔ ۲۴: هر که شد دنبال دنیا ترک کرد آسودگی - ترک دنیا کردن و آسودگی خوش دولتیست
شمارهٔ ۲۵: خوشا کسیکه نیامد درین سراچه غم - که از کدورت دنیا دلش مکدر نیست
شمارهٔ ۲۶: اهلی حریف ساقی و رندان دیر باش - بگذر ز شیخ و مسجد و کنج مراقبت
شمارهٔ ۲۷: دیده باشی برای دفع گزند - صورتی خوش که بر سر خشتست
شمارهٔ ۲۸: کشته همت مردان بر مقصود دهد - زانکه باران گرم بر سرما دمبدم است
شمارهٔ ۲۹: ایکه همچون عشق پیچان همتی داری بلند - جز بنخل میوه دار نیک اصلان در مپیچ
شمارهٔ ۳۰: بزرگوار خدایا من آن تهیدستم - که خجلتم نگذارد که سر بر آرم هیچ
شمارهٔ ۳۱: آنشب که محمد سوی معراج برآمد - بنگر که کمال نظرش تا بچه حد دید
شمارهٔ ۳۲: ذات محمد و علی آیینه حق اند - آیینه خود ضرورت آن حسن و ناز بود
شمارهٔ ۳۳: کسی که بود سحر با فرشته در محراب - شبش بمیکده دیدم سگش دهان لیسید
شمارهٔ ۳۴: حیران کارخانه صنعم که صد گره - در کار عقل مصلحت اندیش ازو بود
شمارهٔ ۳۵: راد در معنی جوانمرد آمده - هر که نامش راد، دایم نامراد
شمارهٔ ۳۶: از خوب و زشت دنیا غافل مباش ایدل - کاین شاهد از دو رویی سکسار صورت افتاد
شمارهٔ ۳۷: دلا، گر گنج میجویی گدای مرد معنی شود - بصورت گر چه از خلق جهان درویش تر باشد
شمارهٔ ۳۸: گرچه بر ارباب دانش خرمن عالم جوی است - لیک از جور فلک صاحب هنر غم میخورد
شمارهٔ ۳۹: اگر چه نامه سیاه است در جهان شخصی - که بهر لقمه نانی عذاب خلق بود
شمارهٔ ۴۰: بنده را مردن از طلب خوشتر - خاصه ذکر روی بندگی طلبد
شمارهٔ ۴۱: مگو که یاد تو اهلی نمیکند نفسی - که ذکر خیر تو تا زنده است میگوید
شمارهٔ ۴۲: نرگسش زان زبان چو سوسن نیست - که به سیم و زرش نیاز بود
شمارهٔ ۴۳: اگر غمی رسد از دهر شاد باش ایدل - که غم نشانه شادیست هر کرا دادند
شمارهٔ ۴۴: بغیر حق، دل اهلی ز هرچه لذت یافت - بذات حق که در آخر تمام زحمت بود
شمارهٔ ۴۵: یار از آیینه نقش خود را دید - زان در آیینه بیش می نگرد
شمارهٔ ۴۶: ذره خاکی که دست قدرت او را برگرفت - آدم از سیر و سلوک و گردش اطوار شد
شمارهٔ ۴۷: بترس از غیرت سلطان عشق ای آنکه می پرسی - که بر خاک زمین دایم چرا افلاک میگردد
شمارهٔ ۴۸: گر کسی از عشق صورت جان گدازد چون هلال - آفتاب حسن معنی حلقه اش بر در زند
شمارهٔ ۴۹: به نیک و بد مشو ایخواجه شاد و غمگین هم - که در جهان همه چیزی ز حال میگردد
شمارهٔ ۵۰: زندگی شاخی است سبز و با رفیقان است خوش - هر که ماند بی رفیقان شاخ بی برگی بود
شمارهٔ ۵۱: دم عیسی که می خرد امروز - چو خران رخت خوب میباید
شمارهٔ ۵۲: کسی بکعبه رود کز صفای سینه پاک - سر نیاز نهد کعبه را سجود کند
شمارهٔ ۵۳: عارف عیسی نفس نام و نشان گم میکند - کافت اندر شهرت و در صحبت مردم بود
شمارهٔ ۵۴: کسیکه صاحب عقل است هوشیار بود - همیشه خاطر شاعر بجان نگهدارد
شمارهٔ ۵۵: کلک اهلی همچو مژگانش در افشان دایم است - این نه بهر آن بود کو صاحب دفتر شود
شمارهٔ ۵۶: تمام لذت عالم چو دانه و دام است - خوش آن هما که بدین دام رو نمیآرد
شمارهٔ ۵۷: مرغان عرش بر سر طوبی نشسته اند - چون مرغ دل اسیر هوی و هوس نی اند
شمارهٔ ۵۸: ایکه گویی که بحسن سخن من اهلی - اضطرابی ننمود و لب تحسین نگشود
شمارهٔ ۵۹: جوان معرکه نادیده یی و میگویی - که پیش بازوی من شیر بیشه سست بود
شمارهٔ ۶۰: در شعر هر که از پی معنی خاص رفت - شیری است که بقوت خود در شکار شد
شمارهٔ ۶۱: چو کوی محتسب ترکان نشین شد - در میخانه در کویش گشادند
شمارهٔ ۶۲: هر پسر را که بود آب رخ از دولت تیغ - پیش ارباب نظر چون زر و کش باشد
شمارهٔ ۶۳: مرا ملا معین کردنی دوش - بدعوت در سرای خویشتن برد
شمارهٔ ۶۴: پیر بی دندان ندارد لذتی از هیچ قوت - گرچه گردد قوت او هضم و به تن قوت دهد
شمارهٔ ۶۵: اینهمه جانی که مسکین کوهکن در عشق کند - وینهمه سعیی که او برد از پی شیرین که برد
شمارهٔ ۶۶: حال درویش خسته باز مپرس - غم دیرینه بازگو چکند
شمارهٔ ۶۷: فغان من همه از دست توسن نفس است - که خام و سرکش و بدخوی و بدلجام بود
شمارهٔ ۶۸: مست خوبان خون خورد از دل بجای می بلی - عشق ورزیدن بخوبان خون دل خوردن بود
شمارهٔ ۶۹: بزیر سایه گل خفته لیلی - غم مجنون بدشت و در چه داند
شمارهٔ ۷۰: ماه فروین بطبع تریاک است - بیش زهری گزنده تر از مار
شمارهٔ ۷۱: گفت کسی خوش بود عمر دو کاندر یکی - تجربه جمع آوری در دگر آری بکار
شمارهٔ ۷۲: گر ترقی همچو ماه نو کند حال کسی - در تنزل عاقبت افتد ز جور روزگار
شمارهٔ ۷۳: دو حرفی بخدمت فرستادمت - سلام و پیامی بصد دردسر
شمارهٔ ۷۴: مسیحا را اگر گویند خاموش - نخواهد لب گشودن در سخن باز
شمارهٔ ۷۵: رسول از ره معجز حکیم جانبخش است - مسیح مرده او از حدیث شکر ریز
شمارهٔ ۷۶: خوش است کنج حضور و دل از جهان فارغ - که هر چه پیش تو آید خدای داند و بس
شمارهٔ ۷۷: ای مست غفلت آخر تا چند لطف دانش - در عالم حقیقت هشیار و نکته دان باش
شمارهٔ ۷۸: تخم کرم فشان تو درین خاکدان که مرد - یکجو کرم به است ز صد خرمن زرش
شمارهٔ ۷۹: دلا اگر همه کاری بسعی پیش رود - بسعی کار سعادت نمیرود از پیش
شمارهٔ ۸۰: همای همت من آنچنان رمید از خلق - که گر بعرش در افتد مجال پروازش
شمارهٔ ۸۱: آگه ز درد خسته عشق بتان کسیست - کو خود ز درد عشق بود خسته و ضعیف
شمارهٔ ۸۲: یک نشانده اند مردم از آن دل کشد بدل - مردن در انفصال بود جان در اتصال
شمارهٔ ۸۳: حال درویش خسته باز مپرس - غم دیرینه بازگو چکنم
شمارهٔ ۸۴: خودستایی عیب درویشان بود - لیک اگر پرسی ز فضل اندوزیم
شمارهٔ ۸۵: بحث آب حیات است چو با خضر مقالست - کز مشرب ساقی نشود آب سخن کم
شمارهٔ ۸۶: اهلی کسیکه حکمت پنهان حق نیافت - دارد فغان ز غصه و از عیب آه هم
شمارهٔ ۸۷: می و مطرب همه در بزم یارست - مجو ایزاهد از خلوت مگر غم
شمارهٔ ۸۸: الف را ذات یکتا دان که اصل و فرع اشیا شد - چنانک آمد احد این کثرت آحاد را ضامن
شمارهٔ ۸۹: کارم درست بود نخست و چومه شکست - یارب برحمت آخر من چون نخست کن
شمارهٔ ۹۰: به شعر فخر مکن راه شاعری مسپر - مگر شعار کنی در کلام حق قانون
شمارهٔ ۹۱: با وجود پادشاهان سخن کز لطف نظم - بر حدیث هر یکی واجب بود صد آفرین
شمارهٔ ۹۲: خار و گل باهم برآمد خاصه در گلزار شعر - ای سخن چین گل بچین از گلشن دیوان من
شمارهٔ ۹۳: شاهدان عهد ما در عهد و پیمان و وفا - سست تر از بند شلوارند پند از من شنو
شمارهٔ ۹۴: نظر بصورت یاری فکن که چون خورشید - بپا کدامنی از مادر فلک زاده
شمارهٔ ۹۵: گذشت عمر و دل از شعر و عاشقی بگذشت - حدیث زلف دراز بتان نشد کوتاه
شمارهٔ ۹۶: فطرت آدم است یک جوهر - تا چه چیزش قضا قرین کرده
شمارهٔ ۹۷: همه عمر از شراب و شاهد و شعر - نبودم یک نفس خالی درین راه
شمارهٔ ۹۸: مکن ای خواجه میل سگ صفتان - بدعت بد در این دیار منه
شمارهٔ ۹۹: یارب بگیر دست من پیر ناتوان - کز دست عمر گرانمایه شده تباه
شمارهٔ ۱۰۰: مستحقان کرم مستان حقند ای پسر - زان چو بحر از رحمت حق سینه شان پر در شده
شمارهٔ ۱۰۱: ایدل ز خود بمیر که گردی خلاص از آنک - تا زنده یی مقید ایندام مانده‌ای
شمارهٔ ۱۰۲: طمع تراست که مقبول کاینات شوی - مکن دو کار اگر شاه اگر گدا باشی
شمارهٔ ۱۰۳: چند مردم بکشی رسم بزرگی آنست - که گنه بینی و از غایت احسان بخشی
شمارهٔ ۱۰۴: بگذر ز بزرگی که بود مایه آزار - زشت است ز یوسف صفتان شیوه گرگی
شمارهٔ ۱۰۵: نگذشته است گرد گناهی بهیچ باب - بر ذیل آل احمد و بر عترت علی
شمارهٔ ۱۰۶: پیش از این سرزنش از خلق مرا بود که تو - بهر دنیا امرا و وزرا می بینی
شمارهٔ ۱۰۷: دولت و محنت عالم گذران است همه - گر بدولت برسی محنت درویش مجوی
شمارهٔ ۱۰۸: از نفس توسن خود ایمن مشو گر او را - بر آخور ریاضت صد سال بسته باشی
شمارهٔ ۱۰۹: بر تخت عافیت دل من پادشاه بود - تا کرد شاه عشق تو در جان سرایتی
شمارهٔ ۱۱۰: نشستم زیر تیغ مردکی دلال در حمام - عجب زخمی زد و گفتم عفاک الله نکو کردی
شمارهٔ ۱۱۱: هرچند کسی علم و هنر دارد و کوشش - باید مدد بخت ز توفیق إلهی
شمارهٔ ۱۱۲: مکن شهوت که بی مغزی است هرچند - که گرد شاهدان نغز گردی
شمارهٔ ۱۱۳: ای نجم سعادت اثرای کوکب مسعود - بر اهلی مسکین فکن از لطف نگاهی
شمارهٔ ۱۱۴: آصفا، من زر از عسس ببرات - چون ستانم تو باش خود قاضی
شمارهٔ ۱۱۵: مجرد باش چون مردان بعالم - مکن میل زنان گر مرد کاری
شمارهٔ ۱۱۶: گر آدمی صفتی از حدیث خود بگذر - که کار دیو بود گفتگوی خود بینی
شمارهٔ ۱۱۷: خار خاری که بجان ریشه زد از عشق گلی - کی بقطع نظری از هوش وی برهی

اهلی شیرازی

آمارگیر وبلاگ