همام تبریزی
غزل ها
شمارهٔ ۱۲۷: چو ترک من بگشاید برابروان کاکول
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو ترک من بگشاید بر ابروان کاکول هزار دل برباید به یک دم آن کاکول عجب مدار تو زان ماه روی مهرجبین که آفتاب رخش راست سایه بان کاکول من آشکارا جان را به باد خواهم داد که دیده ام دل خود را نهان در آن کاکول هزار دل ز سر پای برتوان چیدن اگر به شانه کند شاه دلبران کاکول برآید از دل و جان عزیز خویش چو من هر آن کسی که نهاده ست دل بر آن کاکول چو باد ناله زارم به گوش او برساند سبک به رقص درآید در آن زمان کاکول هر آن دلی که ربود آن دو چشم او از خلق نداد هیچ امانش مگر به جان کاکول سلامت ار هوست می کند همام مگرد به گرد آن بت گل روی ضیمران کاکول همام تبریزی