کمال الدین اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۱۳۷: بدان و آکه باش ای دل ستمکاره
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
بدان و آکه باش ای دل ستمکاره وگر چه گفته امت این حدیث صد باره که گر ببینم ازین پس که نام عشق بری بجان من که بدست خودت کنم پاره تو از کجا و سر زلف دلبران ز کجا؟ بپای خود ببلا می روی تو بیچاره نه دستیاری مال و نه پایداری صبر برو که نیست ترا دست و پای این کاره اگر بری به غلط پیش حسن نام وفا کنند همچو وفا از جهانت آواره بدست خود مزن اندر خود آتش از پی آنک سبو درست نیاید ز آب همواره ز دست عشق پر آتش کنند سینة تو اگر تو خود همه از آهنیّ و از خاره تودست برد بلاها ندیده یی آنجا که ماه رویان پیدا کنند رخساره چو آتش درخشان جان عاشقان سوزد کنند هندوکان حلقه بهر نظّاره بسی بگفتم و دل کم نمی کند ز جگر چو در نگیرد بیهوده یست گفتاره کمال الدین اصفهانی