ابن یمین
غزل ها
شمارهٔ ۲۴۰: شکر میریزد از پسته نگارم در سخن گفتن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شکر میریزد از پسته نگارم در سخن گفتن نباشد هیچ طوطی را ازین خوشتر سخن گفتن ز یاد رسته دندان همچون در شهوارش مرا گوهر فشان گردد زبان اندر سخن گفتن بدور اختر چشمش کزو شد چشم جان روشن نباشد عقل را لایق زماه و خور سخن گفتن ز آه سرد و اشک گرم خشک و تر بود دایم لب و چشمم ولی نتوان ز خشک و تر سخن گفتن اگر چه عشق او بربود خواب و خور ز من لیکن نباشد لایق عاشق ز خواب و خور سخن گفتن نسیم صبح را گفتم بگو رمزی ز من با او که با او جز تو نتواند کسی دیگر سخن گفتن بگفت ابن یمین خشک آر و بگذر زین حدیث تر که با آن سیمبر نتوان بجز از زر سخن گفتن ابن یمین