صائب تبریزی
غزل 3001 - 4000
غزل شمارهٔ ۳۷۰۱: ز می پرستی خود لاله برنمی گردد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ز می پرستی خود لاله برنمی گردد شب سیاه درونان سحر نمی گردد دمید خط و دل سخت یار نرم نشد ز دود، دیده، آیینه تر نمی گردد دلیل راحت ملک عدم همین کافی است که هرکه رفت به آن راه بر نمی گردد مدار چشم اقامت ز دولت دنیا که آفتاب ملول از سفر نمی گردد درین محیط که از صدق می گشاید لب؟ که چون دهان صدف پرگهر نمی گردد ز شست صاف تو صیدی که می گشاید لب؟ کباب تا نشود باخبر نمی گردد مکن ز چتر مرصع به بی کلاهان فخر که پیش تیر حوادث سپر نمی گردد درین ریاض به جز آب تیشه، نخل امید ز هیچ آب دگر بارور نمی گردد ز آفتاب دل ذره سرد شد صائب دل من است که از یار برنمی گردد صائب تبریزی