صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۵۶۹: عشق او جا در دل دیوانه خالی می کند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
عشق او جا در دل دیوانه خالی می کند روشنایی جای خود در خانه خالی می کند در دل هر کس که مهمان می شود عشق فضول خانه را اول ز صاحب خانه خالی می کند عشق بر می دارد از دل بار کلفت حسن را دامن اطفال را دیوانه خالی می کند گریه بر خاک شهید خویش کردن عار نیست شمع دل بر تربت پروانه خالی می کند گر نباشد زهر چشم آن نگاه آشنا خانه دل را که از بیگانه خالی می کند؟ در هوای آن لب میگون، لب مخمور من هر نفس آغوش چون پیمانه خالی می کند بر سریر خم مربع می نشیند همچو خشت هر که قالب را درین میخانه خالی می کند گریه خواهد کرد صائب محرم بزمش مرا سیل جای خویش در کاشانه خالی می کند صائب تبریزی