صائب تبریزی
غزل 2001 - 3000
غزل شمارهٔ ۲۴۰۲: غیر را در بزم خاص آن سیمتن می پرورد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
غیر را در بزم خاص آن سیمتن می پرورد یوسف ما گرگ را در پیرهن می پرورد خون چو گردد مشک هیهات است ماند در وطن نافه را بیهوده آهوی ختن می پرورد آن حریف خار زخمم من که صحرای جنون هر کجا خاری است بهر پای من می پرورد خوشه را هرگز نمی باشد دو سر، بگسل طمع می گدازد جان خود را هر که تن می پرورد گلرخان را می دهد تعلیم عاشق پروری گل که بلبل را در آغوش چمن می پرورد بی تأمل دم مزن، کز لب گهر می ریزدش چون صدف هر کس سخن را در دهن می پرورد پرده ای بر روی کار از جوی شیرافکنده است عشق، شیرین را به خون کوهکن می پرورد این غزل را هر که گوید صائب از اهل سخن می گدازد جان شیرین و سخن می پرورد صائب تبریزی