صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۷۱۶: قماش چهره یار از بهار معلوم است
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
قماش چهره یار از بهار معلوم است که روی کار، هم از پشت کار معلوم است ز جسم خاکی ما شور عشق بتوان دید نفس کشیدن بحر از کنار معلوم است ز نبض موج توان یافت حال دریا را غم من از مژه اشکبار معلوم است ز تیغ وعده خلافی به خون نشاندن من ز خاک رهگذر انتظار معلوم است ز سایه پر و بال هما که در گذرست زوال دولت ناپایدار معلوم است اگر چه گریه فرو می خورد، ز روی صدف طراوت گهر آبدار معلوم است ز سایه تو سر من به آفتاب رسید وگرنه قدر من خاکسار معلوم است ز سادگی است درین خاکدان اقامت ما وگرنه حاصل این شوره زار معلوم است ز روزگار جوانی تمتعی بردار سبک رکابی باد بهار معلوم است برو طبیب، که جان دادن من از غم دوست ز رنگ باختن غمگسار معلوم است ز آه و ناله توان یافت سوز هر دل را عیار شعله زدود و شرار معلوم است برون میار دل روشن از بغل صائب رواج آینه در زنگبار معلوم است صائب تبریزی