صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۱۴۲۹: کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کار سرجوش کند درد ایاغی که مراست پر طاوس بود پای چراغی که مراست نکند شبنم گل ریگ روان را سیراب تر نگردد ز می ناب دماغی که مراست خانه خلق اگر از روزنه روشن گردد دل سیه می شود از روزن داغی که مراست نیست محتاج به شمع دگران خانه من هم ز سرگرمی خویش است چراغی که مراست نیست چون لاله مرا چشم به دست دگران می برون آورد از خویش ایاغی که مراست قسمت خال ز کنج دهن خوبان نیست صائب از روی زمین کنج فراغی که مراست صائب تبریزی