صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۶۰۴: ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
ز گریه سرکشی افزود آن پریوش را که شعله ور کند اشک کباب، آتش را ز چهره عرق آلود یار در عجبم که کرده است چسان جمع، آب و آتش را؟ عنان نخل خزان دیده در کف بادست چگونه جمع کنم این دل مشوش را؟ مه به پرورش تن روان شود مشغول مکن به جام سفالین شراب بی غش را به بوالهوس مکن از روی التفات نگاه به خاک ره مفکن تیر روی ترکش را ضرور تا نشود، لب به گفتگو مگشا عنان کشیده نگه دار اسب سرکش را مرا نهال امید آن زمان شود سرسبز که نخل موم کند ریشه در دل آتش را به سیم و زر نشود حرص و آز کم صائب که نیست از خس و خاشاک سیری آتش را صائب تبریزی