صائب تبریزی
غزل 1 تا 2000
غزل شمارهٔ ۴۹۴: طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
طالعی کو، که کشم مست در آغوش ترا؟ بوسه تاراج کنم زان لب می نوش ترا از پر و بال پریزاد خوش آینده ترست جلوه زلف پریشان به بر و دوش ترا لب میگون نتوانست ترا کردن مست نیست ممکن می لعلی برد از هوش ترا خواهد از چشمه خورشید برآوردن گرد گر چنین خط دمد از صبح بناگوش ترا نیست لازم لب نازک به سخن رنجه کنی چشم گویاست زبان لب خاموش ترا نه چنان فصل بهار تو بود بر سر جوش که دم سرد خزان افکند از جوش ترا بود ممکن که تو بی رحم ز من یاد کنی می توانستم اگر کرد فراموش ترا صائب تبریزی