وطواط بلخی
قصاید
شمارهٔ ۴۹ - در مدح شمس الدین وزیر: کریمی ، که رسم معلی نهاد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
کریمی ، که رسم معلی نهاد بزرگی ، که راه ایادی گشاد اجل شمس دین پیمبر ، کزوست رخ فضل تازه ، دل عقل شاد ز آبا و از امهات جهان چنو هیچ فرزند صالح نزاد تبار و نژادش بزرگند و اوست چراغ تبار و جمال نژاد ز آثار او زینت جود و علم بایام او رونق دین و داد ز مجد و معالیست او را سرشت ز جود و ایادیست او را نهاد چه ماند از دقایق که طبعش ندید؟ چه مانداز دفاین که دستش نداد؟ ز حزمش گرفتست آرام خاک ز عزمش ربودست تعجیل باد شده فتح را داد او راهبر شده بحر را جود او اوستاد بیفراخت اعلام فضل و کرم بدان طبع پاک و بدان دست راد بیک صدمت کین او بدسگال ز پای اندر آمد ، ز دست او فتاد همی تا بخوانند اهل خرد تواریخ کیخسرو و کیقباد ز دور سپهر وز شیر نجوم نصیبش همه عز و اقبال باد وطواط بلخی