غزل شمارهٔ ۱۲۱۵: ای مست ماه روی تو استاره و گردون خوش

متن دانلود

می توانید متن را اصلاح نمایید:

ای مست ماه روی تو استاره و گردون خوش
رویت خوش و مویت خوش و آن دیگرت بیرون خوش

هرگز ندیدست آسمان هرگز نبوده در جهان
مانند تو لیلی جان مانند من مجنون خوش

باور کند خود عاقلی در ظلمت آب و گلی
مانند تو موسی دلی مانند من هارون خوش

ای قطب این هفت آسیا هم کان زر هم کیمیا
ای عیسی دوران بیا بر ما بخوان افسون خوش

چون گوهری ناسفته ام فارغ ز خام و پخته ام
در سایه ات خوش خفته ام سرمست از آن افیون خوش

از نغمه تو ذره ها گر رقص آرد چه عجب
نک طور موسی از وله رقصان در آن هامون خوش

ای دل برای دلخوشی زر و هنر چون می کشی
دیدی تو از زر و هنر بی خسف یک قارون خوش

باشد به صورت خوش نما راه خوشی بسته شده
چون زهر مار کوهیی بنهفته در معجون خوش

یا همچو گور کافران پرمحنت و زخم گران
پیچیده بیرون گور را در اطلس و اکسون خوش

زان گوش همچون جیم تو زان چشم همچو صاد تو
زان قامت همچون الف زان ابروی چون نون خوش

شاگرد لوح جان شدم زین حرف ها خط خوان شدم
کشتی و کشتی بان شدم اندر چنین جیحون خوش

ایوان کجا ماند مرا با منجنیق کبریا
میزان کجا ماند مرا در عشقت ای موزون خوش

ای مایه صد بی هشی دی از طریق سرکشی
گفتی مرا چونی خوشی در حیرت بی چون خوش

هر ناخوشی را در قود عدل رخت گردن بزد
کان ناخوشی ها خورده بد در غیبت تو خون خوش

ای شمس تبریزی تویی کاندر جلالت صدتویی
جان منست آن ماهیی در وی چو تو ذاالنون خوش

مولانا بلخی