جامی هروی
غزلیات جامی
شمارهٔ ۴۹۷: تا کی کشم به صومعه حرمان ز بخت خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا کی کشم به صومعه حرمان ز بخت خویش خرم کسی که برد به میخانه رخت خویش بر فرق گرد درد به خاک درت خوشیم جمشید و تاج او و سلیمان و تخت خویش گل نیست آن ز شاخ درخشان که آتشی ست کش باغبان ز رشک تو زد در درخت خویش داریم بار شیشه و خوبان به جنگ ما در برگرفته سنگ ز دلهای سخت خویش تشریف خرقه زاهد یک لخت را دهید رسوای عشق و پیرهن لخت لخت خویش بنمای لب که صاحب تسبیح و طیلسان در وجه نقل و باده نهد رخت و پخت خویش جامی به شهر عشق مشو رهنمون ما ما آزموده ایم درین شهر بخت خویش جامی هروی