فرخی یزدی
غزل ها
شماره ۱۳۰: شوریده دل به سینه به عنوان کارگر
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
شوریده دل به سینه به عنوانِ کارگر شورید و گفت جانِ من و جانِ کارگر شاه و گدا فقیر و غنی کیست آنکه نیست محتاج زرع زارع و مهمان کارگر سرمایه دار از سرِ خوان رانَدَش ز جور با آنکه هست ریزه خورِ خوان کارگر در خز خزیده خواجه، کجا آیَدَش به یاد پای برهنه، پیکرِ عریان کارگر با آنکه گنج ها بَرَد از دست رنج وی پامال می کند سر و سامان کارگر آتش به جان او مزن از باد کبر و عجب ای آنکه همچو آب خوری نان کارگر ترسم که خانه ات شود ای محتشم خراب از سیل اشک دیده گریان کارگر یا کاخ رفعت تو بسوزد ز نار قهر از برق آه سینه سوزان کارگر کی آن غنی که جمع بود خاطرش مدام رحم آورد به حال پریشان کارگر ای دل فدای کلبه بی سقف بذرکار وی جان نثار خانه ویران کارگر فرخی یزدی