سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۴۶۱: تا به او روشن کنم سوز نهان خویشتن
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
تا به او روشن کنم سوز نهان خویشتن می زنم چون شمع در آتش زبان خویشتن عمرها شد پیش تیرش چون هدف ایستاده ام تا کند حال مرا خاطرنشان خویشتن در بناگوش خط مشکین او می گفت زلف هیچ کس قدری ندارد در زمان خویشتن از حیا برآستان خانه پا ننهاده یی نیستی کوته زبان از پاسبان خویشتن در چمن تا از فغان خود سخن سرکرده ام عندلیبان رفته اند از آشیان خویشتن در پی زلفش حواسم را پریشان ساختم هیچ کس غارت نکرده کاروان خویشتن هر زمان چون موی آتش دیده می پیچد به خود یاد کرده زلف او هندوستان خویشتن آشنای با خط و رخسار او صورت نه بست تا نکردم همچو مو کلک زبان خویشتن وا شود مانند بال قمریان آغوش ها سرو من روزی که بگشاید میان خویشتن نیست غیر از باده دل روزیی اهل حجاب غنچه دارد مشت خونی در دهان خویشتن خویش را یوسف گذارد در ترازو همچو سنگ حسن او روزی که بگشاید دکان خویشتن بی طلب ای سیدا مقصد نمی آید به دست جا به مجلس می کند نی از فغان خویشتن سیدای نَسَفی