سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۳۴۷: گر کشم از سینه خود آه گردون سای خویش
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گر کشم از سینه خود آه گردون سای خویش بیستون را بر کنم چون گردباد از جای خویش سینه را از داغهای دل چراغان کرده ام دسته گل بسته ام از لاله صحرای خویش اضطرابم در بیابان ها بود موج سراب می روم بهر تماشا بر لب دریای خویش تا نسازد آرزو تکلیف بر هر در مرا بندها از کنده زانو نهم بر پای خویش شمع بزم آرامی و پروانه در جان باختن مردم از اندیشه معشوق بی پروای خویش در قبای کهنه همچون سرو عمر من گذشت روزگاری شد خجالت دارم از اعضای خویش تیشه بر کف سیدا گر رو نهم بر بیستون بهر استقبال خیزد بیستون از جای خویش سیدای نَسَفی