سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۱۸۳: مبادا کار من با چشمت ای مژگان خدنگ افتد
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
مبادا کار من با چشمت ای مژگان خدنگ افتد گرفتار تو هر کس گشت در قید فرنگ افتد ز من کرداست سنگ سرمه رو گردان نگاهت را الهی خاک گردد سرمه و آتش به سنگ افتد رفیق از کف مده خواهی که در منزل بری خود را شود سنگ سر ره چون عصا از دست لنگ افتد لبالب می شود از شیر ماهی دام تن پرور به کام ناتوانان اره پشت نهنگ افتد نباشد روزیی جز پاره دل غنچه گل را خورد خون هر که را همت وسیع و دست تنگ افتد من آن مجنون بدبختم که از صحرا به شهر آیم شود اطفال هم دیوانه و قحطی به سنگ افتد به دشمن سیدا بگذار تیغ پیشدستی را سر خود می خورد چون خار هر کس تیز چنگ افتد سیدای نَسَفی