سیدای نَسَفی
غزلیات
شمارهٔ ۲۶: گاهی به چشم لطف مه من بوبین مرا
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
گاهی به چشم لطف مه من بوبین مرا در آتش فراق مسوز اینچنین مرا نی قاصدی که با تو رساند پیام من نی همدمی که با تو کند همنشین مرا دست از ستم بکش که جفاپیشگان شهر بی رحمیت شنیده کنند آفرین مرا تا دامن وصال تو از دست داده ام چون اژدها فرو برد این آستین مرا من میوه حلاوت شاخ نزاکتم افگنده یی به سنگ جفا بر زمین مرا خو کرده ام به تلخی هجر تو عمرهاست ور نه پر است هر طرف از انگبین مرا هر جا تو می روی ز من آرام می رود هر سوی می برد دل اندوهگین مرا چشمت به هر کسی نگه گرم می کند آتش فتد به داغ دل آتشین مرا یک روز از تو گوشه چشمی ندیده ام بیجایی کرده یی ز برای همین مرا پهلو به خاک تیره نهادم چو سیدا آخر برد خیال رخت بر زمین مرا سیدای نَسَفی