فضولی بغدادی
غزل ها
شمارهٔ ۳۱۰: چو طفلان پیشه ای جز گریه در عالم نمی دانم
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
چو طفلان پیشه ای جز گریه در عالم نمی دانم نمی داند کسی درد مرا من هم نمی دانم به وحشت بس که معتادم ز خود هم کرده ام نفرت طریق الفت جنس بنی آدم نمی دانم غم دل با که گویم راز دل پیش که بگشایم ز غم مردم چه سازم چارهٔ این غم نمی دانم نیم آگه ز خود تا کی غمم پرسی دلم جویی چه می گویی چه می جویی تو ای همدم نمی دانم خیال خرمی هرگز نگردانیده ام در دل دل کس در جهان چون می شود خرم نمی دانم غمم بیش از همه قدر همه پیش تو بیش از من چه باشد موجب تقدیر بیش و کم نمی دانم فضولی بر پریشانی حالم گر سبب پرسی نمی گویم جوابی زآنکه می دانم نمی دانم فضولی بغدادی