صفای اصفهانی
غزل ها
شمارهٔ ۶۷: دوش در فقر ما چتر و لوا بخشیدند
قلم
چینش
وسط چین
راست چین
چپ چین
قلم
ایران سنس
نستعلیق
وزیر
نازنین
تیتر
گلدان
گل
دست نویس
شکسته
مروارید
نیریزی
ثلث
Tahoma
رنگ
اندازه
ارتفاع
سایه
رنگ
تیرگی
وضوح
افقی
عمودی
زمینه
نسبت
1:1
9:16
رنگ
تصاویر پیش فرض
اندازه
متناسب شود
برش داده شود
وضوح
حذف تصویر زمینه
حاشیه
اندازه
رنگ
گردی گوشه
متن
دانلود
می توانید متن را اصلاح نمایید:
دوش در فقر ما چتر و لوا بخشیدند افسر سلطنت ملک بقا بخشیدند مالک ملک بقا گشتم و سلطان غنا این تسلط بمن از فقر و فنا بخشیدند بنده پیر مغانم که گدایان درش سلطنت را بمن بی سر و پا بخشیدند درد بود این دل دیوانه سودا زده را آشنایان ره عشق دوا بخشیدند بودم آواره گم کرده ره سوخته ئی همت و پای و ره و راهنما بخشیدند ملک کونین گرفتند و فقیرم کردند علم الله که در فقر غنا بخشیدند جان جسمانی بیدانش و بی دید مرا زنده کردند و بتن روح لقا بخشیدند از خود و دیده و دل پاک ربودند و سپس بر دل و دیده من نور خدا بخشیدند شمس ذات و قمر و انجم اسما و صفات تو چه دانی که باین ذره چها بخشیدند فقر کامل شد و سلطان غنا کرد ظهور خود کلید در این گنج بما بخشیدند بگرفتند سر و سینه پر باد و هوا دل بی کینه بی کبر و ریا بخشیدند بود من بود خطائی که ز حد بود برون شاه بودند و بمن بنده خطا بخشیدند من صفا بودم و آئینه ام آلوده زنگ زنگ زائینه زدودند و صفا بخشیدند صفای اصفهانی