چشم مست تو همان آفت جانست که بود
تیر مژگان تو دلدوز چنانست که بود
نگه گرم همان شعله فشانست که بود
در نگین تو همان زهر نهانست که بود

*****
لب لعل تو همان تلخ زبانست که بود

*****
گرچه خطت ز کف ناز عنان برد ترا
لشگر مورچگان تنگ شکر خورد ترا
دل ز خون‌ریزی ما هیچ نیازرد ترا
خط بی‌رحم به انصاف نیاورد ترا

*****
خشم و ناز ستم جور همانست که بود

*****
ایکه در دلبری و مهر نبودت ثانی
چه شد آن لطف تو در هر نگه پنهانی
مانه آنیم که بی‌مهر و وفا می‌خوانی
دل ما با تو چنانست که خود میدانی

*****
گوشه چشم تو با ما نه چنانست که بود

*****
چند مژگان تو ایشوخ ز ما برگردد
دل آواره از آن زلف دوتا برگردد
گردل سخت تو از جور و جفا برگردد
نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد

*****
ما همانیم اگر یار همانست که بود

*****
تیغ بیداد ترا خط سیه جوهر شد
زنگ بر آینه روی تو روشن گر شد
بیشتر چشم تو از سرمه زیان‌آور شد
شب زلفت ز خط سبز سیه دل‌تر شد

*****
این سیه کاره همان دشمن جانست که بود

*****
چشم بیمار تو برد از دل من تاب و توان
خانه هوش مرا کرد نگاهت ویران
داد بر باد ستمهای تو دین و دل و جان
گرچه نگذاشت اثر عشق تو از نام و نشان

*****
دل ز داغت بهمان مهر و نشانست که بود

*****
گرچه میخانه ناز تو ز خط گشت خراب
می‌جکد از لب لعل تو همان باده ناب
خیز و مشتاق حزین را به دو جامی دریاب
گر چه شد باده حسن تو ز خط پا برکاب

*****
صائب از جمله خونا به کشانست که بود